Në shumicën e vendeve të Bashkimit Europian, dorëheqja është një akt normal politik kur një ministër përfshihet në dyshime për korrupsion, abuzim apo konflikt interesi. Jo sepse është fajtor që në fillim, por sepse institucioni duhet të ruajë
besimin e qytetarëve.
Ndërsa në Shqipëri ndodh e kundërta: ministrat e akuzuar për afera të rënda mbrohen publikisht nga Kryeministri dhe cilësohen “të paprekshëm”, edhe kur flitet për vjedhje kolosale dhe dështime evidente.
Si vepron Europa?
🇩🇪 Gjermania
Ministrat largohen edhe për shkelje etike, si plagjiatura në doktoraturë. Media dhe opinioni publik reagojnë menjëherë dhe politika nuk i shpëton përgjegjësisë.
🇫🇮 Finlanda, 🇸🇪 Suedia, 🇩🇰 Danimarka
Në vendet nordike, mjafton dyshimi për abuzim ose konflikt interesi që një ministër të japë dorëheqjen. Aty, ruajtja e besimit publik është më e rëndësishme se karrigia.
🇫🇷 Franca
Ministrat shpesh dorëhiqen që në nisje të hetimeve nga presioni politik dhe shoqëror. Edhe kur përpiqen të qëndrojnë, zakonisht detyrohen të largohen.
🇮🇹 Italia
Megjithëse ka pasur ministra që kanë qëndruar deri në gjykim, presioni i fortë publik dhe media i ka detyruar shumicën të dorëhiqen.
🇪🇸 Spanja & 🇵🇹 Portugalia
Dorëheqjet ndodhin zakonisht brenda pak ditësh nga shpërthimi i skandalit.
Po në Shqipëri?
Në Shqipëri ndodh tragjikisht e kundërta:
Ministrat e dyshuar jo vetëm nuk largohen,
por mbrohen publikisht,
sulmohen institucionet e drejtësisë,
dhe cilado kërkesë për shkarkim etiketohet si “antikushtetuese” apo “antidemokratike”.
Rasti i Belinda Ballukut është simbol i kësaj kulture politike:
Në vend që të jepet llogari për dështime dhe skandale madhore, Kryeministri e shpall thuajse “të paprekshme” dhe çdo zë kritik trajtohet si armik politik.
Pse ndodh kjo?
Sepse në Shqipëri:
Nuk funksionon kultura e përgjegjësisë,
Ministrat nuk i shërbejnë shtetit, por shefit,
Partia vlen më shumë se ligji,
Dhe pushteti punohet si pronë private.
Çfarë duhet të ndodhë?
Në Europë dorëheqja është akt përgjegjësie.
Në Shqipëri trajtohet si frikë nga drejtësia.
