nga Indrit Vokshi
Je në zyrë në New York. Hap hartën e botës. Shqipëria ndodhet diku aty, krejt e vogël.
Bota, prej Brazilit deri në Japoni ka dinamikë, ka qytete të mëdha me miliona banorë, ka tregti, transaksione, evente, ngjarje, rrëmuja, festa, rebelime dhe luftra. Shumica e 900 miliard dollarëve në vit që Amerika paguan në ushtri nuk shkon për Ballkanin Perëndimor.
Në Shqipëri nuk ka shanse dhe rrezik për rebelime për të cënuar tregtinë amerikane, sepse nuk ka tregti amerikane. Siguria e informacionit dhe tavani i mbrojtjes nuk janë të kërcënuara sepse agjencitë amerikane kanë partnerë apo vasalë në politikë, kanë njerëzit e tyre në shërbim, në polici, në media, kanë akses të fortë në prokurori dhe në gjykata. Rrjedhimisht nuk ekziston rreziku që të kërcënohet asnjë interes jetik amerikan.
Afron hartën pak më shumë. Në Shqipëri sheh politikanë feudalë. Është një vend i dalë nga komunizmi. Elita drejtuese e politikës dhe e biznesit janë superpasuruar me privatizime, me kontrabandë, me korrupsion shtetëror, me zaptime trojesh, me trafiqe të të gjitha llojeve. Tingëllon krejt në rregull, fundja ky është vend me traditë të theksuar tribale të përzier me komunizëm agresiv. Ky vend të duket binjak me vende të tjera të ish Kampit Socialist, tip Ukraine apo Bullgarie, vende në të cilat pas shkatërrimit të hipershtetit, lulëzoi kaosi dhe mafia politike e themeluar dhunshëm nëpër atë kaos. Të duket trajektore krejt normale për vende të tilla e nuk impresionohesh aq shumë nga Shqipëria. Fundja je amerikan, shteti yt ka luftuar me shumë organizata e grupe paramilitare rebele dhe njëkohësisht i ka pasur në shërbimin e vet në momentet kur i janë nevojitur. Kjo nuk është diçka e panjohur për ty.
Afron hartën edhe më afër. Sheh njerëz të cilët presin që t’i shpëtojë Amerika. Impresionohesh pak. Të kujtohet ai ishulli Vanuatu në Paqësorin Jugor ku populli indigjen Kastom, janë sekt fetar që adhurojnë princin Filip të Anglisë si perëndi të tyre. Buzëqesh pak me ironi dhe mendon, çfarë popujsh ka bota, shpresojnë qe ne do t’i shpëtojmë?!
Sheh politikanë të cilët i ushqejnë militantët e tyre indigjenë me shpresën që Amerika do të ndërhyjë për t’i shpëtuar ata e për të shkatërruar popullin kundërshtar (partinë tjetër), ata thjesht duhet të presin shpëtimin, të presin kur Marsi (hyjnia e luftës) të nervozhtet me popullin tjetër dhe të vendosë tiu japë fitoren atyre. Njëlloj Hernan Cortezi në vitet 1500, i gënjente indigjenët e Meksikës të cilët prisnin “mbretin shpëtimtar të humbur” e që do të rikthehej, duke iu thënë atyre se ai mbret që ju prisni ndodhet në Spanje, atje larg, por, jam unë i dërguari i tij.
Buzëqesh përsëri, mendon me vete, çfarë politikanësh e çfarë popujsh, ngjajnë shumë ekzotikë; ekzotikë dmth si ata banorët e ishullit ku adhurohej princi Filip.
Njëkohësisht të mbërthen një kënaqësi egoiste, si fllad i lehtë që të përkëdhel egon. Si politikan amerikan, mendon; këtu në Amerikë na akuzojnë, shpesh sna i merr askush për bazë fjalët e deklaratat, ndërsa në Shqipëri na shohin ndryshe, na shohin si rracë superiore; budalliku që thua në Amerikë dhe media të tall, nëse e thua në Shqipëri, media merret dy javë seriozisht me budallikun tënd.. sepse populli dëshiron ashtu, pasi ka folur “perëndia”.
E kjo duket diçka e leverdishme, pasi përveçse me ushtri e me para, ekziston një popull ku Amerika sundon edhe me bestytni; bestytnia si armë e fortë për të krijuar legjitimitet. E pse jo, Shqipëria nis të duket vend interesant, ndihesh si pasaniku kur viziton një fshat të varfër e të painformuar ku banorët shohin me kërshëri dhe presin mos pasaniku po tregohet zemërgjerë e po ju rregullon jetën – besojnë te fati pra.
