Vdekja? Nuk kam zgjidhje tjetër, kështu që më mirë të mos kem frikë prej saj, thotë Robert De Niro në takimin me qindra studentë, kinematografë dhe gazetarë në Festivalin e Filmit në Kanë.
Duartrokitjet kur fituesi i nderit i Palmës së Artë, i cili nuk i kurseu fjalët për Trumpin dhe të gjitha regjimet fashiste që luftojnë artin, hyn në sallën ”Debussy” janë të pafundme.
Të gjithë në këmbë për tre minuta shumë të gjata.
Një legjendë filmi që nuk është e lehtë për t’u thyer.
”Vazhdoni të më bëni pyetje, le të vazhdojmë të pyesim derisa të përfundoj në një arkivol”, është komenti sarkaztik i De Niros.
Një gazetar i ri nga Gjeorgjia flet për miqtë e burgosur pa asnjë arsye dhe pyet se si të ndryshohet kursi.
“Njerëzit duhet të mbrojnë atë që është e drejtë, sepse ata e dinë në thelb se çfarë është e drejtë, dhe ne e dimë që disa njerëz po bëjnë atë që është e gabuar. Njerëzit duhet të kenë të drejtën të marrin vendime kolektivisht”, përgjigjet De Niro.
Më pas ai flet vetëm për kinemanë.
”Shkoja atje çdo të shtunë, ndonjëherë me babanë tim. Na pëlqente, ishte një mënyrë për të qenë bashkë pa folur. Gjithmonë kam dëshiruar që filmat të shfaqeshin në kinema sepse ka një ndryshim midis të jetuarit të një përvoje në teatër dhe të jetuarit të saj vetëm. Teatri është familje”, thekson ai.
De Niros i kërkohen edhe burimet e frymëzimit.
”Janë ata të gjeneratës sime: Marlon Brando me filmin ‘On the Waterfront’, James Dean, Montgomery Clift, Laurence Olivier, filmat western të John Ford. Filmi i parë që pashë në jetën time ishte ‘E bukura dhe bisha’ nga Jean Cocteau”, thotë ai.
”Nga vdekja nuk kam frikë, por koha që më ka mbetur është e çmuar, të mësoj të përqafoj jetën, të ec përpara dhe të pranoj gjithçka, për mirë a për keq”, përfundon ylli 81-vjeçar i kinemasë.
