Shkrimtari i njohur francez, Michel Houellebecq, duket se i ka rishikuar qëndrimet arrogante që ka mbajtur në të shkuarën.
Të paktën kështu ka lënë të kuptohet në një intervistë me “Corriere Della Sera”.
Aty Houellebecq ka folur për librin e ri, qëndrimin ndaj myslimanëve, filmin e “padëshiruar” erotik dhe Emmanuel Macron.
Buburreci, Pata, Troja, Nepërka janë bashkëprotagonistët e librit të ri të Michel Houellebecq.
“La Nave di Teseo” do të dalë në Francë dhe Itali javën e ardhshme nga autori 67-vjeçar i kaq shumë romaneve që bënë histori.
Fillimisht denoncimi, më pas i tërhequr, i Xhamisë së Madhe të Parisit për frazat për myslimanët e shqiptuara në një intervistë e gjatë për revistën “Front Populaire” nga Michel Onfray.
Më pas, akoma më keq, beteja e vazhdueshme ligjore kundër Stefan Ruitenbeek, Buburreci siç e quan Houellebecq.
Ruitenbeek, lider i kolektivit holandez të artit “Kirac”, përfshiu shkrimtarin dhe gruan e tij Lysis në një film porno – sipas Houellebecq – pa pasur kurrë pëlqimin e tij.
“Për herë të parë në jetën time u ndjeva i trajtuar si subjekt i një dokumentari për kafshët”, shkruan shkrimtari më i famshëm francez.
Corriere shkruan se stafi i saj takoi një Houellebecq më të guximshëm, një simbol i rebelimit kundër korrektësisë politike.
Libri i tij, i një sinqeriteti të rrallë, e zbulon atë të torturuar, të gatshëm për të kërkuar falje, të penduar për frazat për myslimanët dhe plot turp për skenat pornografike.
Ndiheni të ndryshuar në krahasim me të kaluarën?
Po.
Sa për myslimanët, isha budalla që nuk e rilexova atë tekst më me kujdes. Ishte shumë e gjatë, është e vërtetë, por duke pasur parasysh të mëparshmet duhet të isha më i kujdesshëm.
Si erdhi tërheqja?
Sepse nuk doja t’i ofendoja myslimanët, por të paralajmëroja kundër rrezikut që një pakicë e vogël e tyre, islamistët xhihadistë, mund të provokonin një reagim të dhunshëm, sulme të stilit Bataclan.
Dhe a ke ndryshuar mendje?
Për myslimanët në përgjithësi, po.
Le të themi se jam ndërgjegjësuar se disa gjëra janë detaje.
Nuk më intereson aspak që gratë veshin burka në plazh, apo që ka kasapë hallall, mjaft me këtë obsesion të asimilimit të detyruar.
Nuk jam më dakord me disa ide të miqve të mi të djathtë.
A nuk është më i rëndësishëm asimilimi?
Kinezët nuk u asimiluan për një kohë të gjatë dhe nuk kishte asnjë problem, unë jetoja në një pallat ngjitur dhe fqinjët, kinezët e vjetër, nuk flisnin frëngjisht, nuk është serioze.
Më pas të rinjtë e mësuan atë për të qenë në gjendje të punojnë.
Problemi është delikuenca, jo Islami. Rreziku mbetet që një pakicë e vogël të provokojë një luftë civile.
Kjo ka ndodhur tashmë në të kaluarën, me revolucionet franceze dhe ruse.
Në muajt e fundit, kryengritja nuk ka prekur Islamin, por reformën e pensioneve. Çfarë mendoni për demonstratat kundër Emmanuel Macron?
Më interesojnë, por nuk i kuptoj.
Unë kam hapësira në të kuptuarit e shoqërisë.
Për shembull, nuk e kam kuptuar kurrë se kush janë blloqet e zeza.
Nihilistët rusë vijnë në mendje, shkatërrim për shkatërrim.
Në çdo rast, dyshoj se çështja është kalimi i moshës së pensionit nga 62 në 64 vjeç.
Është një protestë më e madhe kundër shoqërisë.
Unë prirem ta interpretoj atë si një manifestim të dëshirës vetëvrasëse perëndimore.
Pyetje jashtë temës: çfarë mendon Michel Houellebecq për inteligjencën artificiale?
Nuk më tremb.
Si një adhurues i madh i trillimeve shkencore, jam magjepsur nga ideja për të qenë në gjendje të flas një ditë me jashtëtokësorët dhe tani me inteligjencën artificiale.
Nuk më tremb as që inteligjenca artificiale është më e zgjuar se njerëzit. Tashmë kam humbur në shah me babin, mund të humbas edhe me kompjuter.
Për t’u kthyer te libri, pse vuan kaq shumë nga filmi porno holandez?
Unë gjithmonë kam dashur Pink Floyd, jo Sex Pistols.
Vitet shtatëdhjetë ishin një periudhë e mrekullueshme në Francë, gjithçka po shkonte mirë.
Ne nuk i kishim vitet e Plumbit si ju në Itali. Herë pas here shikoj Pink Floyd në Pompei, madhështor.
Po, por mënjanë Pink Floyd, si shkoi vërtet me këtë film porno? Jeni paguar për të xhiruar skenat dhe më pas jeni penduar?
Nuk kam dashur të marr pjesë në filmin pornografik të Kirac, edhe pse nuk kam asgjë kundër pornografisë.
Atëherë çfarë ndodhi?
Unë dhe gruaja xhiruam disa skena me Jini van Rooijen, shoqen e vajzës së Buburrecit.
Ato ishin të destinuara për llogarinë e tij Onlyfans, për të cilën mendova se ishte private.
Kur kuptova që ishte publike dhe e paguar, mohova pëlqimin.
Nuk keni frikë të akuzoheni për seksizëm për epitetin që i rezervoni vajzës së kolektivit Kirac?
Jo aspak. Është një nofkë e merituar, ashtu si edhe të tjerët.
Nga ana tjetër kam marrë fyerjet e tyre në shumë intervista. Ata janë njerëz të ligj, që veprojnë për para dhe publicitet. Problemi nuk është pornografia, por mashtrimi.
Më vjen turp që e lejova veten të përfshihem me këta personazhe.
A nuk do të ishte më mirë ta linit të qetë dhe të mos i jepnit publicitet kësaj afere?
Jo. Kështu më këshilluan shumë miq, por mendoj se kam pasur të drejtë që kam reaguar, qoftë edhe me këtë libër.
Nuk është e vërtetë që një lajm e dëbon lajmin e mëparshëm. Koha nuk është më lineare, gjithçka ndodh në të njëjtën kohë në internet.
Ishte miku im Gérard Depardieu që më këshilloi të luftoja, deri në fund, sepse nuk jam aq i famshëm sa ai, por mjaftueshëm për të mbrojtur veten.
Këto kohë Depardieu akuzohet për sulme seksuale.
E di, por ai pretendon se është i pafajshëm dhe unë e besoj atë. Një joshës nuk mund të jetë përdhunues.
Si po shkon çështja kundër Kiracit?
Më mirë se sa pritej.
Një gjykatës holandez më dha të drejtën ta shikoja filmin katër javë përpara publikimit dhe të kundërshtoja lëshimin nëse nuk më pëlqen.
Por mund të më mjaftonte një letër fillestare, në të cilën të komunikoj që të shkëputem nga filmi dhe t’u kërkoj lexuesve të mi të mos e shikojnë atë.
Marrë nga Albanian Post.
