Federica Mogherini, ish-shefja e diplomacisë së Bashkimit Europian, mikeshë e afërt politike e Edi Ramës dhe një nga zërat më të fortë që mbështeti Reformën në Drejtësi dhe vettingun shqiptar, ka dhënë dorëheqjen menjëherë pasi u përfshi në një hetim për mashtrim dhe favorizim në tenderët e BE-së.
Në një deklaratë të shkurtër, Mogherini tha se po largohej “për integritet”, “rregull”, dhe për të mos cënuar institucionin që drejtonte, Kolegjin e Evropës, pas dyshimeve se tenderi i miliona eurove për trajnimin e diplomatëve europianë ishte favorizuar në mënyrë të paligjshme.
E njëjta Mogherini, që për vite me radhë u portretizua nga propaganda qeveritare si “garanci e reformës shqiptare”, mbështeti publikisht Edi Ramën në pothuaj çdo betejë politike dhe e quajti Shqipërinë “histori suksesi në drejtësi”. Ajo ishte gjithashtu promotore e tezës së shkëmbimit të territoreve mes Kosovës dhe Serbisë, një ide që përputhej me interesat e Ramës në atë periudhë.
Por ndërsa Mogherini la postin brenda ditës kur u përfshi në një hetim zyrtar, në Shqipëri ndodh e kundërta.
Belinda Balluku, zv.kryeministrja e marrë e pandehur nga SPAK për manipulim tenderësh me vlerë 210 milionë euro, jo vetëm që nuk jep dorëheqjen, por mbron vendin e saj me ndihmën e Kryeministrit. Rama ka sulmuar gjyqtarë, prokurorë, SPAK-un dhe GJKKO-në vetëm për të penguar pezullimin e saj dhe ka çuar çështjen deri në Gjykatën Kushtetuese për ta rikthyer në detyrë.
Ndërkohë Mogherini, në Bruksel, thotë: “Dorëhiqem që institucioni të mos dëmtohet.”
Balluku në Tiranë as nuk e çon nëpër mend. Dhe Rama sajon teza me puçe shteti anti-kushtetuese.
Ky kontrast tregon më shumë sesa një dallim kulturor. Tregon mungesën totale të standardeve minimale të përgjegjësisë politike në Shqipëri. Në BE, dorëheqja është kusht. Në Shqipëri, dorëheqja është tabu, sidomos kur bëhet fjalë për njerëzit më të afërt me Kryeministrin.
Dhe ky është ndoshta përkufizimi më i qartë i diferencës mes Europës që synojmë dhe Shqipërisë që kemi.
