Kisha qenë te liqeni artificial në parkun RINIA kur ti pyesje për mua tek shërbyesat e kafe – bar AROMA. Dëshiroje të më takoje urgjentisht dhe, duke hamendësuar, dole të më gjeje atje ku unë pi kafen e mbasdites. Fatkeqësisht, atë mbasdite se si m’u shkrep dhe ia mbajta nga liqeni. Plotë njerëz pashë andej, çifte dashnorësh, pleq pensionistë, sportistë amatorë, nëna të reja me të vegjlit tyre nëpër karroca… e plot… e plot të tjerë. Dallova më tej edhe dy ish kolegët e mi – historianin e ikonave dhe etnografin. Në mes kishin një ushtarak të HUAJ, me trup të lartë e uniformë të shndritshme, të cilin po e dëgjonin me mjaft vëmendje dhe natyrisht, ia pranonin me lëvizje të kokave çdo fjalë që nxirrte nga goja. Sigurisht, merrnin udhëzime të çmuara për studimet e ardhshme shkencore.
Ula kokën, u shmanga pak dhe iu ktheva shpinën sikur do të ndizja cigaren kur më kaluan pranë. Ata dëgjonin me maturi ushtarakun e HUAJ dhe as e patën mendjen te unë. Cigaren dhe çakmakun i rrasa përsëri në xhep dhe u ula në një stol, atje ku më pe ti. S’kisha më tepër se një çerek ore që isha ulur aty, te ai stol, kur Ti erdhe. Avuj rrotull meje. Nuk ishte tym duhani. Ishin avuj të ngathët që po ngriheshin nga toka. Avuj të ngathët… Kishte aq shumë avuj sa ti pandehe se unë nuk mendoja aspak për ty, por për avujt e ujit. E për këtë arsye qëndrove përballë, paksa larg, në bregun matanë të liqenit, pa lëvizur, sikur të ishe prej mermeri. Edhe shembellimi yt në uje ashtu qëndronte, lodrues.
Për të ardhur deri tek Ti, duhej të sillesha përqark bregut të liqenit duke çarë me mundim turmën e ngjeshur e llafazane. Mënyra me më pak probleme për të mbërritur tek ti ishte rruga përmes liqenit, rruga më e shkurtër dhe më e sakta. Prita ca. Njerëzit u rralluan, në qiell dolën disa yje, u shtuan dritat elektrike nëpër shtyllat. Pasqyrimi yt në ujrat e liqenit po luhatej pak nga pak nga thyerja e valëve. Edhe nëse nuk ishte aq shqetësuese çështja e copëtimit të shëmbëllimit tënd, ishte i pranishëm një rrezik edhe më fatal – shembëllimi yt mund të mbytej në ujin e ftohtë dhe të ndenjur të liqenit. Ka plot histori dramatike nga lojrat me ujin.
Koha kalonte. Shtohej frika ime. Pasqyra e liqenit mbushej dhe ngjishej me të tjera figura të kapura rob nga ligjet e pamëshirshme të pasqyrimit të dritës – shtylla, pemë, re, ndërtesa, vetura, yje – të gjitha të kthyera kokëposhtë, të gjitha duke synuar fundin e liqenit. Edhe shembëllimi yt ashtu vepronte; ngjitur me sipërfaqen e ujit ishin këmbët e tua të zbathura, më poshtë vareshin kërcijtë, gjunjët, më poshtë beli, edhe më poshtë supet dhe më në fund – gati në fund të liqenit flokët e tu të mbështjellë kurorë dhe të kapur me karfica diamanti.
Këndej, nga ana ku isha ulur në stol, nuk kisha ndriçim të bollshëm dhe ti nuk pe as mua e as shembëllimin tim në ujë. Shikoje vatrën e ndezur të cigares dhe harrove se ajo cigare rrinte në buzët e mia. Prushin e cigares së ndezur e pandehe xixëllonjë, ndryshe nuk ka si shpjegohet palëvizshmëria jote. Sado e mërzitur qofsh, sado e hidhëruar dhe e zhgënjyer të jesh nga gabimet e mia të njëpasnjëshme – përsëri nuk do rrije si e gdhendur në mermer kur të më shikoje si qëndroja i ulur në stol, buzë liqenit artificial. Sigurisht do të vije pak buzën në gaz dhe kaq do të mjaftonte. Do të më përshëndesje me disa lëvizje milimetrike të dorës dhe kaq do ishte mrekullia.
Jam i njoftuar se nuk më shikoje ku isha ulur, sikundër nuk më pe as kur u zhyta në ujin e ftohtë e të ndenjur dhe nisa të notoj për t’u përzier me shëmbëllimin tënd. Por ai nuk ishte vetëm, ai ishte përzier keq me shëmbëllime të tjera – shkurt – liqeni ishte si akuarium gjigant, i mbushur plot me gjëra të gjalla, të ngjeshura me njëra – tjetrën, por të dallueshme qartë.
Me vështirësi zhytem dhe unë. Ndonëse notoj fort, vonohem, ndërsa Ti mërzitesh, Ti zemërohesh padrejtësisht dhe largohesh pak më tutje. Je aty afër po nuk pasqyrohesh më në ujë. Ndërkaq, më lindin kundërshtime nga zemra ime. Me thotë: “Veton nuk më ke dhënë në jetën e gjatë pushime vjetore, pushime javore.” “Po, i them zemrës, ashtu është.” “Kam qëndruar zgjuar edhe kur ti flije,” më thotë zemra e revoltuar. “Po, i them përsëri zemrës, ke të drejtë, e vërteta është ashtu si e ke kuptuar Ti, por tani jemi këtu për diçka tjetër, kemi detyra të rëndësishme për të realizuar, kemi qëllime të larta.” “Kam qarë në heshtje edhe kur ti qeshje i veshur bukur në auditor, në konferenca shtypi, para fotografëve,” vazhdon kundërshtimet zemra. E ndjeva se donte të ndahej prej meje, donte të ikte përgjithmonë. U gjenda ngushtë. Nuk kisha me se t’i paguaja tërë atë punë, të kryer në tridhetë e dy vite jetë. Zemra ime rrahu edhe një herë dhe më pyeti: “Pas ikjes time ,me siguri ti do të bëhesh tjegull, gur ose erë?” “Jo, i thashë i vendosur, tani do të dal në breg. Atje është AJO që më pret…”
Zemra ime pushoi së rrahuri, uli kokën, më ktheu krahët dhe u largua qetë- qetë për të mos u kthyer kurrë më. Unë mbeta në mëshirën e valëve të liqenit, të cilat, kur dielli i mëngjesit po dilte mbi shpinën e më nxorrën në breg, shumë pranë gjurmëve të tua. Gjatë natës ti ishe zhvendosur edhe pak më tej, por tani e saktësova vendndodhjen tënde dhe e di ku të të gjej. Mos u mërzit.
(Pjesëz nga romani, “Zonja pa emër”, (botim i pare 2005); në proces ribotimi, “Rezna”, 2023)
