David Grossman, një nga shkrimtarët më të famshëm në Izrael dhe në të gjithë botën, i përkthyer në shumë gjuhë të botës, mes të cilave edhe në shqip, e cilëson gjenocid atë që po ndodh me palestinezët në Gaza. Në një intervistë të dhënë javën e kaluar për italianen “La Repubblica”, Grossman thotë se ka ardhur koha që kjo fjalë të përdoret për të përshkruar shtetin e tij.
“Për vite me radhë kam refuzuar ta përdorja këtë fjalë: gjenocid. Por tani nuk mund të mos e përdor, pas asaj që kam lexuar në gazeta, pas imazheve që kam parë dhe pasi kam folur me njerëz që ishin atje.”
“Dua të flas si dikush që ka bërë gjithçka që ka mundur për të shmangur ta quante Izraelin një shtet gjenocidal. Dhe tani, me dhimbje të madhe dhe një zemër të thyer, duhet të pranoj se kjo po ndodh para syve të mi.”
Në intervistë, Grossman komenton edhe deklaratat e vendeve si Franca, Mbretëria e Bashkuar dhe Kanadaja, për të njohur Shtetin e Palestinës.
“Ndoshta të merresh me një shtet të vërtetë, me detyrime të vërteta, dhe jo me një entitet të paqartë si Autoriteti Palestinez, do të ketë avantazhet e veta. Është e qartë se do të duhet të ketë kushte shumë specifike: pa armë. Dhe garancia e zgjedhjeve transparente nga të cilat përjashtohet kushdo që mendon të përdorë dhunë kundër Izraelit.”
I lindur në Jerusalem në vitin 1954, nga një baba nga Galicia polake dhe një nënë e lindur në ish-Territorin e Palestinës (kolonia britanike në rajon), Grossman e ka pasur që fëmijë pasionin për të shkruar. Gjithmonë pranë të majtës izraelite, ai e ka kritikuar shpesh mënyrën se është trajtuar çështja palestineze nga qeveritë e njëpasnjëshme izraelite.
Në gusht të vitit 2006, ai fillimisht mbështeti ndërhyrjen e Izraelit në Liban, por më vonë nënshkroi, së bashku me bashkatdhetarë të tjerë si Amos Oz dhe Abraham Yehoshua, një apel për t’i dhënë fund dhunës. Vetëm dhjetë ditë më vonë, gjatë operacioneve ushtarake izraelite kundër Hezbollahut, vdiq djali i tij Uri, i cili po shërbente në ushtri gjatë asaj lufte.
Lexuesi shqiptar e njeh Grossman përmes librit “Gruaja që i arratisej lajmit të keq”.
