Veranda ishte ndriçuar me qirinj të gjatë e të bardhë, të vendosur në grupe të vogla përgjatë tavolinave prej druri të lëmuar, të mbuluara me peceta liri dhe pjata porcelani me një vijë të hollë blu rreth skajit. Trëndafila të bardhë, të kombinuar me jargavan në ngjyrë livandoje, përkulej lehtë nën frymën e qetë të detit të largët.
Ishim në Southampton, në shtëpinë e Susan Weber Soros, nënën e dhëndrit, dhe nuk kishte më dilema: kjo nuk ishte thjesht një ceremoni. Ishte një ftesë e qartë për të qenë dëshmitar i një bashkimi që kishte rëndësi më shumë sesa për dy njerëz. Ishte një shenjë rrjeti, një manifest i heshtur i asaj çfarë mbetet nga elita globale kur vendos të martohet me shije, me ndjeshmëri, dhe me kujtim.
Huma Abedin, e veshur me një fustan Givenchy prej mëndafshi të bardhë, ecte si të ishte pjesë e një koreografie të matur. Asgjë e nxituar, asgjë e sforcuar. Ajo lëvizte me një hijeshi që vetëm vite të tëra në hijen e pushtetit e prodhojnë. Në dorën e majtë mbante një buqetë të vogël me orkide, e qëndisur me një fjongo që kishte inicialet H & A. Më vonë, në momentin kur nata kishte rënë, e ndërroi fustanin me një krijim të dytë, nga Erdem, me dantellë vintage dhe një embroidery të fshehtë në brendësi: emri i të atit, i humbur vite më parë, si për të thënë se ai ishte aty, përtej çdo protokolli.
Çifti duket gati për hapin final, veshur me stil dhe sofistikim gjatë natës së madhe.
Alex Soros, me një smoking të errët dhe një papion të ngushtë, i përshëndeste të ftuarit me një ngrohtësi që nuk mbante asnjë nervozizëm të trashëgimtarit. Kishte në sjellje një modesti të përmbajtur që fliste për vetëdijen e barrës që mbante. Ai e kishte trashëguar Fondacionin me 25 miliardë dollarë, por më shumë sesa pasurinë, kishte trashëguar projektin për ta përkthyer kapitalin në ndikim të kujdesshëm publik. Nuk bënte zhurmë. Nuk lëvizte shumë. Por ekzistonte plotësisht.
Në tavolinën ku isha ulur, me një kritik arti nga Brooklyn dhe një ambasador në pension që dikur kishte punuar në Vjenë, ushqimi shërbehej me një precizion që e mbante gjallë natën si një opera e mirëreperuar. Supë me bizele dhe mente. Pastaj wagyu beef me krem tartufi, vendosur mbi një puré patatesh të bardhë që binte si hije mbi pjatë. Vera, nga një kantinë hungareze që dikur kishte marrë ndihmë nga programet e OSF-së, shërbehej në gota kristali të hollë, të cilat ndrinin në dritën që vinte pingul nga perëndimi.
Në momentin kur u ngrit Hillary Clinton për të mbajtur fjalimin, kishte diçka që ndryshoi. Zëri i saj nuk ishte më i fushatave, por i një mikeje. Ajo foli për Huma-n me dashuri, me kujtime, dhe me një ton që përzinte kujdesin politik me kujdesin njerëzor. E përshkroi si “një grua që nuk kërkon vëmendje, por që mbush çdo hapësirë me dinjitet”. Ishte një fjalim i shkruar me zemër.
Dhe pastaj u ngrit Edi Rama. Të gjithë e panë. I vetmi lider ballkanik i pranishëm në listën e ftuarve. Kostumi i tij me ngjyrë ulliri nuk binte në sy, por prania e tij ishte e pashmangshme. Ai foli për një udhëtim në Itali me George Soros-in dhe më pas ndaloi mbi çiftin: “Kur dashuria nuk tërhiqet nga bota, por zgjedh ta përballojë, ajo bëhet akt publik”.
Dikush në tavolinë më pyeti, pa zë: “Pse është këtu ky njeri”? Dhe atëherë u tha historia.
Që dy vjet më parë, më 4 korrik, në Tiranë, në ditëlindjen e Edi Ramës në Pallatin e Brigadave, Alex Soros dhe Huma Abedin kishin qenë të pranishëm. Ishte një natë me fishekzjarrë dhe batuta, ku Edi kishte bërë atë që tani tingëllon profetik: “Kjo duhet të jetë gruaja jote e ardhshme. Dasmën do ta bëjmë këtu, në Shqipëri”. Dhe një vit më vonë, po më 4 korrik, në një darkë më intime në ndërtesën qeveritare në Vlorë, ai e kishte përsëritur: “Unë do jem në dasmë”.
Nuk kishte ndodhur në Shqipëri, kjo është e vërtetë. Por ai ishte aty. Bashkë me Linda Ramën, me të cilën ndanin një miqësi të gjatë me familjen Soros. Dhe kjo nuk ishte thjesht prani. Ishte dëshmi e një premtimi të mbajtur. Në botën ku fjalët zakonisht nuk mbijetojnë as natën, kjo kishte mbijetuar dy vite. Dhe tani ishte pjesë e kësaj vere amerikane, në një verandë në Hamptons.
Natën e mbylli një koncert i papritur i Boyz II Men, që luajtën një version të personalizuar të “End of the Road”. Në sfond, një violiniste vazhdonte të luante pjesë klasike pranë një peme të zbukuruar me drita të vogla. E gjithë nata dukej si një film pa narrator. Derisa të nesërmen, në mëngjes, gjithçka u kthye në gjendjen natyrore.
Në verandën e pasme, nën hijen e pemëve të gjelbërta, shërbehej kafe turke në filxhanë të vegjël me mbishkrime orientale, croissant të ngrohtë, fruta të prera me kujdes, një shportë me hurma dhe fiq. Alex në këmishë të bardhë, i qetë. Huma me një shall të hollë mbi supe, që fliste me Chelsea Clinton, ndërsa në sfond një violinë luante “Autumn Leaves”.
Dita ishte më e qetë. Nuk kishte më fjalime. As karrige të renditura. Vetëm kujtimet që rrinin pezull në ajër, si avulli mbi kafenë e parë. Dasma kishte ndodhur larg nga bregu shqiptar, por mes atyre që ishin aty, ishte e qartë se një pjesë e shpirtit të saj kishte lindur në Tiranë. Dhe aty kishte marrë formë ideja, premtimi, lidhja. E gjitha kishte nisur me një fjali të thënë më 4 korrik. Dhe tani ishte bërë kujtim.
