nga Gloria Molla
Në një skenografi të denjë për një spektakël grotesk, kryeministri-kryebashkiaku-kryegjyqtari Edi Rama zbriti sërish mbi qendër të Tiranës për të rikuperuar një betejë të humbur. Një javë e ca pasi njerëzit e tij u nxorën të protestonin për “Lali Erin e florinjtë”, me të njëjtën disiplinë ushtarake u rreshtuan sërish, këtë herë në mbrojtje të atij që u ka hequr pagat e i ka bërë të ftohen në radhë për propagandë.
Zv/kryetarja e Bashkisë, me entuziazmin e një militanteje të devotshme, e hapi këtë spektakël: “Mirëseu riktheve në skuadrën e Tironës!” Sikur Korbi Kron të kishte munguar ndonjëherë nga kjo vatër pushteti ku i pëlqen të fluturojë e të mbledhë gjithçka që i pëlqen. Pas kësaj, një video me arkivin historik të udhëheqësit: nga kryetar bashkie që pikturonte fasada, në luftën e përhershme me armiqtë e zhvillimit – ata të opozitës që “nuk e lanë të ecte përpara”. E, si për të vulosur epërsinë e tij mitike, tha: “Tiranën e zgjova unë, e bëri të vrapojë Lali Eri!”
Por, pastaj, nisi deliri.
Në një përzierje justifikimesh, kërcënimesh të nënkuptuara dhe dorëheqjesh të pamundura, Rama përcaktoi linjën e partisë. “Protesta para GJKKO për Veliajn ishte gabim, s’duhet të përsëritet!” – një autokritikë tipike, ku urdhri jepet nga ai vetë, por faji mbetet tek ushtarët që e ekzekutuan.
Pastaj vjen çështja e lejeve të ndërtimit: “S’janë favore, por e drejtë zhvillimi!” Kjo nuk është thjesht një mbrojtje e përgjithshme e betonizimit, por një rikonfirmim i qartë i fabulës së Veliajt nga burgu: se prokurori që po e ndjek është një mbështetës i Berishës, i cili e ka personale me të, sepse Veliaj nuk i ka dhënë një leje ndërtimi. Dhe, si për të mos lënë asnjë dyshim mbi mbështetjen e tij ndaj Lali Erit, Rama nuk e kurseu fjalorin: “bir kurve” – një jehonë e drejtpërdrejtë ndaj Veliajt, që e quajti të njëjtin prokuror “pervers”.
Dhe për ta përmbyllur në stilin e tij dramatik, Rama rikujtoi se “iu futa politikës nga balta e varrezave, pasi përcolla tim atë.” A thua se gjithë ky rrugëtim është një epokë biblike ku ai, me pluhurin e historisë mbi supe, lufton për dritën mes errësirës.
Por Rama nuk flet kot. Ai i jep ngjyrë çdo fjale, e bën spektakël, e bën histori, e bën tragjedi dhe farsë njëkohësisht. Në këtë teatër politik, çdo fjali është e peshuar mirë, çdo mesazh ka dyer të hapura për interpretim, por një të vërtetë të vetme për militantët. Ai nuk tha “Veliaj është i pafajshëm”, por tha se drejtësia e re gabon, ashtu si gabon edhe ai vetë. Nuk tha se protesta para GJKKO ishte një turp i organizuar nga Bashkia, por tha se s’duhet të përsëritet. Nuk tha që prokurori është i njëanshëm, por tha që lejet e ndërtimit nuk janë favore—si për të rikonfirmuar alibinë që Veliaj po ngrinte nga burgu. Fjala e Ramës është gjithmonë një labirint ku rruga për të dalë jashtë është vetëm ajo që të çon sërish tek ai.
Dhe në fund, ai nuk tha as që do të dorëhiqet, as që do të qëndrojë përgjithmonë. Por si çdo herë, u dha të gjithëve atë ndjesinë e pazëvendësueshmërisë. “Kam një luftë për të mbaruar”, tha, sikur të kishte zbritur nga barrikadat, e jo nga një konferencë dy-orëshe në një sallë të mbushur me ushtarët e radhës. Si çdo herë, ai rikrijoi veten si figurë historike, një herë si i vetmi që zgjon qytetet nga koma, herën tjetër si politikani që i mbijeton çdo epoke. Por një gjë mbetet e pandryshuar: ky është teatri i tij, dhe të gjithë të tjerët janë veç figurantë—derisa t’u vijë ora të bëhen pre e Korbit Kron.
