Këngëtarja e dashur ka bërë një rrëfim plot shpirt dhe ka folur për origjinën e saj, të cilën siç pohon, ajo e ka fshehur në fillimet e karrierës së saj.
Këngëtarja Eleni Foureira ka dhënë një intervistë për Vogue Greece dhe teksa po përgatitet të bëhet nënë, ka folur për vitet e vështira në Shqipëri.
Ajo tregoi se refuzoi të thoshte se ishte nga Shqipëria, sikur të ishte një gjë e keqe dhe shpjegoi arsyet:
“Në fillim të karrierës sime u detyrova të mos them se jam nga Shqipëria, sikur të ishte diçka e keqe. Pastaj nuk e mbajta dot veten, ndonëse media ishte e dhunshme. Ishte kohë tjetër. Ndërsa tani, gjërat kanë ndryshuar dhe nuk do të kisha frikë, as njerëzit nuk do t’i linin ta bënin racizmin me mua. Bota sot po shkon kundër racizmit, nuk po e lë të lulëzojë dhe kjo është shumë e rëndësishme”, tha fillimisht ajo duke iu referuar origjinës së saj.
“Tani, në këtë fazë të jetës sime, vazhdimisht mendoj se si mund ta rris një fëmijë me mendje të hapur, pa paragjykime dhe stereotipe.
Dua ta mësoj që të respektojë të gjithë njerëzit, të mos diskriminojë, të mos ngacmojë, të pranojë, të empatizojë, të kuptojë diversitetin dhe të luftojë për të nxjerrë veten në pah.
Unë dua që fëmija im të mos ketë turp të jetë vetvetja dhe t’u lërë hapësirë njerëzve të tjerë që e rrethojnë që edhe ata të jenë vetvetja”, shtoi ajo.
“Kam përjetuar varfërinë dhe luftën civile në Shqipëri”
“Nuk mund ta krahasoj mënyrën se si fëmija im do të rritet, me mënyrën se si u rrita unë. Kam përjetuar një situatë tjetër.
Varfëria, lufta civile në Shqipëri, migrimi në Greqi, të gjitha këto ishin një mënyrë e rëndë për të ripërcaktuar jetën time në një moshë shumë të re.
Në të njëjtën kohë, megjithatë, kisha një dashuri të pakufizuar nga prindërit e mi.
E gjithë kjo më bëri shumë të ndjeshme por edhe u përballa me shumë vështirësi në të njëjtën kohë. Kur isha trembëdhjetë vjeçe shpërndaja fletushka rrugëve”, tregon Eleni dhe shton:
“Duhet të mbijetonim. Nuk kishte mundësi që të gjithë të mos punonim.
Unë do të rris një fëmijë që nuk do të duhet të bëjë këto gjëra për të mbijetuar. Por dua t’i mësoj se është mirë të mos kesh gjithçka dhe se jeta është një lojë që duhet pranuar. Asgjë nuk vjen kaq lirshëm. Dua që fëmija im të dijë se për të pasur diçka, duhet të punojë shumë, ashtu si unë kam punuar shumë për t’i ofruar atë që do t’i ofroj.”