Nga Filozofi Marcello Veneziani/Shqipëroi: z. Erton Duka.
Pakënaqësia është e keqja e errët e kohës sonë.
Njeriu bashkëkohor ka gjithçka në dispozicion, por nuk është kurrë i lumtur.
Ky shqetësim, megjithatë, nuk ka daljet e rebelimit dhe zemërimit të së kaluarës së afërt.
Ne ndjejmë rënien e marrëdhënieve njerëzore, civile dhe interseksore, dhe të marrëdhënieve mes qytetarëve dhe institucioneve; është humbja e dallimeve në shenjën e homologimit dhe humbja e të përbashkëtave në shenjën e atomizimit – shkruan Veneziani në Panorama, duke prezantuar librin e tij –.
Njerëzimi duket se është në rrezik, i shtypur nga mutacionet gjenetike dhe ekologjike, nga çekuilibri midis mbipopullimit global dhe denatalitetit perëndimor dhe nga faktorë të shumtë që destabilizojnë botën dhe lidhjet e saj: ardhja e trans’humanit, rrjedhës gjinore, inteligjencës artificiale, neuroteknologjive, epërsia e virtuales mbi realen, e teknologjisë mbi humanizmin, e financës mbi kulturën.
Shqetësimi, çorientimi që rrjedh prej tij, e rrënjos pakënaqësinë; e bën atë të përhershëm dhe jo të përkohshëm, thelbësor dhe jo të rastësishëm».
Revolucioni antropologjik “transhumanist”, me të gjitha devijimet e lidhura me të, nuk do të ishte i mundur nëse njeriu do të pranonte realitetin, fatin e tij dhe rolin e tij natyror. Megjithatë, në të njëjtën kohë, siç shpjegon vetë Veneziani për Pro Vita & Famiglia, ka edhe një pakënaqësi të shenjtë: ajo e atyre që, përballë rulit të kulturës së anulimit dhe nihilizmit të shfrenuar autoritar, kanë forcën të ngrenë kokën dhe të thonë mjaft.
Marcello Veneziani, sipas përmbajtjes së librit të tij, njerëzimi nuk është më rebel, as i zemëruar, as i egër, por thjesht i pakënaqur: çfarë evolucioni antropologjik po përjetojmë?
Pakënaqësia është e keqja e errët e epokës sonë, është një gjendje shpirtërore që i paraprin zemërimit ose rebelimit, urrejtjes dhe pakënaqësisë, në të vërtetë ajo përbën premisën e tyre. Ajo ka rrënjë të thella, por shkaktari sot është se pritjet janë rritur jashtëzakonisht dhe është krijuar një hendek i pakalueshëm midis realitetit dhe dëshirave. Por e gjithë kjo nuk është thjesht një rezultat spontan i një klime: ka nga ata që e bazojnë fuqinë e tyre dhe varësinë tonë në pakënaqësinë tonë, ndërtojnë tregun e tyre dhe stimulojnë dëshirën tonë për të konsumuar.
A janë trans’humanizmi, inteligjenca artificiale, ideologjia gjinore ndër pasojat e kësaj pakënaqësie apo, më mirë, kontribuojnë në nxitjen e saj?
Ato janë të ndërthurura ngushtë me pakënaqësinë sepse burojnë nga refuzimi i realitetit, natyrës dhe identitetit, nga dëshira për të ndryshuar, nga dëshira për të mohuar veten dhe për t’u bërë diçka tjetër. Ne nuk do të mendonim për postnjerëzorin, për inteligjencën artificiale, për transgjinorin nëse do të pranonim fatin e njerëzimit, inteligjencës dhe natyrës sonë: por jemi të pakënaqur me atë që jemi dhe me atë që na rrethon; ose më mirë, ne jemi të çuar në këtë pakënaqësi.
Cilat aspekte të temave të lartpërmendura keni eksploruar veçanërisht në esenë tuaj?
Në Scontenti dhe në esenë që i paraprin dhe lidhet me të, La Cappa, iu referova këtyre aspekteve të spikatura të epokës sonë dhe këtij refuzimi të identiteteve dhe dallimeve, të kufijve tanë dhe të historisë sonë; Kuptova gjithashtu korrelacionin me kulturën e anullimit dhe korrektësinë politike, që është substrati ideologjik i atij vizioni. Pilotimi i pakënaqësisë sonë është misioni i fabrikës së dëshirave që dominon shoqërinë tonë dhe mbart modele artificiale të jetës.
Bëhet fjalë për një kategori shumë specifike njerëzish të pakënaqur: ata që e kanë marrë seriozisht – duke e kundërshtuar atë – përhapjen e ideologjisë gjinore apo pseudonimeve të karrierës në shkolla. Çfarë lloj njerëzish janë ata dhe si do t’i vendosnit në kohët që jetojmë?
Ata janë të pakënaqur në një kuptim tjetër dhe në një mënyrë tjetër, krahasuar me ata që vuajnë ndikimin e atyre mediave, agjencive ideologjike dhe kulturore që i nxisin njerëzit të refuzojnë vetveten. Përkundrazi, ata janë të pakënaqur me atë hegjemoni, nuk pranojnë t’i nënshtrohen atij dominimi që tashmë është bërë mbytës, që përfshin edhe kinemanë, artin, TV dhe shkollën.
Por ata janë në emër të identiteteve dhe dallimeve, të natyrës dhe traditës, ata mbrojnë realitetin me të gjitha papërsosmëritë e tij dhe nuk pranojnë zëvendësimin e jetës reale me zëvendësuesin e saj. Kjo pakënaqësi është e shenjtë dhe nëse shprehet me inteligjencë dhe realizëm, është kundërhelmi i falsifikimit të botës reale.
