“Restorantet dhe kafenetë janë vendet e preferuara të spiunazhit”, kështu shprehet Amaryllis Fox. Fox ishte një spiune e vërtetë. Kujtimet e saj, Life Undercover: Coming of Age in CIA, i publikuar këtë muaj, rrëfen aventurat e saj si një operative klandestine e CIA-s nga viti 2003 deri në 2010, e vendosur në 16 vende për të depërtuar në rrjetet terroriste në periudhën pas 11 shtatorit 2001, direkt pas rënies së 2 kullave në SHBA.
“Restorantet ofrojnë mundësinë për të takuar njerëzit që kërkojmë më shumë – ata që kanë akses në një qeveri ose grup terrorist që mund të jetë në gjendje të na ndihmojë të parashikojmë ose parandalojmë sulmin e ardhshëm. Ndonjëherë ato takime janë aksidentale. Kryesisht, ato janë planifikuar të duken aksidentale.”
Një përkrahje po aq e theksuar vjen nga një tjetër ish-operatore e CIA-s, Lindsay Moran, kujtimet e së cilës të vitit 2005, Blowing My Cover: My Life as a CIA Spy, rrëfen punën e saj të spiunazhit në Maqedoni. “Gjatë fazës ‘zhvilluese’ të rekrutimit të një agjenti të huaj, ju zakonisht po e takoni atë për një vakt ose pirja e një kafeje,” i tha Moran medias NPR/faktor.al. “Dëshiron një vend ku nuk ka gjasa të të shohin bashkëpunëtorët e njohur të objektivit, kështu që zgjedh një restorant në periferi jo afër vendit të tij të punës. Mund të zgjedhësh gjithashtu një kohë të ditës kur vendi është relativisht bosh dhe do të kesh vendosur paraprakisht vendin për të zgjedhur vendndodhjen më të mirë brenda restorantit. Daljet e pasme janë gjithmonë të mira.”
Pasi Fox dhe Moran u rekrutuan, ata u dërguan në “Fermë”, një strukturë sekrete e CIA-s në Virxhinia ku trajnimi i tyre rraskapitës përfshinte të gjitha aftësitë e detyrueshme të asaj që Fox i referohet si “biznesi i James Bond”: si të përplaset një makinë; si të përdorni një pistoletë Glock; si të hidhesh me parashutë; si të përdorni një skaf; si t’i rezistosh torturës; si të përdorni një çantë ushqimore dhe shirit ngjitës për të fashuar një gjoks të shpuar; dhe si të kryeni ‘vetëvrasje’ të objektivit. Në mënyrë jodramatike, por më e rëndësishmja, ata u mësuan gjithashtu se si të zbulonin restorantet.
Takimet e restoranteve ndonjëherë mund të çojnë në keqkuptime komike. Moran kujton se kur ajo kishte në shënjestër një biznesmen shqiptar dhe këmbënguli që takimet e tyre të zhvilloheshin në një lokal picash, zgjedhja e vendit të saj pati pasoja të padëshiruara. “Ai supozoi se unë po insistoja në një vend të largët, në mënyrë që të mos shiheshim nga gruaja e tij dhe se doja një marrëdhënie romantike me të”, thotë ajo. “Edhe pasi i shpjegova vazhdimisht se nuk ishte kështu, ai përsëri i trajtonte takimet tona në restorant si takime intime, madje këmbënguli që të më priste picën për mua”.
