Politika e jashtme kineze nën udhëheqjen e presidentit Xi Jinping ka shkaktuar shumë vëmendje dhe debate në arenën ndërkombëtare.
Politika e jashtme kineze ka kaluar nëpër tre faza të dallueshme. Faza e parë, e kohës së Mao Ce Dunit, karakterizohej nga ndërveprimet e Kinës me Bashkimin Sovjetik dhe përpjekjet për të siguruar mbështetje materiale, ushtarake dhe teknologjike nga Moska. Kina gjithashtu mori pjesë në konfliktet e periudhës së Luftës së Ftohtë, si në luftën e Koresë (1950-1953). Pas ndërprerjes së marrëdhënieve me Bashkimin Sovjetik, Kina u bë një protagonist i lëvizjes së shteteve të pavarura dhe ndërtoi marrëdhënie normale me SHBA-në. Diplomacia trekëndore e Kisingerit (normalizimi i marrëdhënieve me Pekinin për të izoluar Moskën) i lejon Kinës të zërë vendin e Tajvanit në OKB, me ndihmën e Shqipërisë si propozuese, duke pohuar idenë e ekzistencës së “një Kine”.
Faza e dytë fillon pas vdekjes së Mao Ce Dunit në vitin 1976 dhe zgjat për më shumë se 30 vjet. Kjo periudhë e orientuar nga Ten Sia Pin është karakterizuar nga pragmatizmi dhe orientimi drejt zhvillimit ekonomik. Kina u hap ndaj botës për të kapërcyer hendekun teknologjik me vendet industrializuar, normalizoi marrëdhëniet diplomatike me SHBA-në (1979) dhe një vit më pas krijoi Zonat Ekonomike Speciale për të tërhequr investime ndërkombëtare. Politika e jashtme e Kinesë u bazua në pesë principe: bashkëjetesa paqësore, respektimi i sovranitetit dhe integritetit territorial, mosndërhyrje në punët e brendshme, mosagresioni dhe zhvillimi i përbashkët në marrëdhëniet ekonomike. Kina arriti të rritet ekonomikisht dhe u bë anëtare e Organizatës Botërore të Tregtisë në vitin 2001. Në lidhje me Tajvanin, politika e Pekinit të Ten Sia Ping ishte një vend dy modele. Vija pragmatike e Ten Sia Pin ndiqet edhe nga liderët e mëvonshëm Jiang Zemin dhe Hu Jintao.
Në fazën e tretë, me ardhjen në pushtet të Xi Jinping, politika e jashtme kineze ndryshon kah. Xi Jinping synon të rikthejë madhështinë e Kinës duke kërkuar një rol më të madh në skenën ndërkombëtare. Iniciativa “Rruga Mëndafshit”, mbështetja për misionet e paqes së OKB-së, numri i madh i vizitave të Xi Jinping në vende të ndryshme, themelimi i Bankës së Investimeve Infrastrukturore Aziatike tregojnë synimin e Kinesë për të qenë më e dukshme dhe e njohur në skenën ndërkombëtare.
Politika e jashtme kineze është përdorur si një mjet për të ngritur rëndësinë ndërkombëtare të vendit. Kina po përballet me sfida të mëdha ekonomike dhe mosmarrëveshjeve në brendësi. Shtetet e Bashkuara, ende të supërfuqia në aspektin ushtarak, ekonomik dhe financiar, janë prezentë në Azi. Marrëdhëniet në Azi janë një aspekt strategjik i rëndësishëm në konkurrencën me Shtetet e Bashkuara dhe Indinë. Deklaratat e “miqësisë pa kufij” me Rusinë fshehin varësinë e Moskës nga tregjet fundore kineze për furnizimet me energji, gjë që mund të ndryshojë ekuilibrin. Së fundi, roli që Kina i ka dhënë vetes në tranzicionin e gjelbër, si monopoliste në nxjerrjen dhe përpunimin e mineraleve të tokës së rrallë, në tregjet e paneleve diellore dhe turbinave me erë, janë shprehje të mëtejshme të politikës muskulare.
Prandaj, në periudhën afat mesme, objektivat bazë të ofensivës diplomatike kineze janë të paracaktura të anulohen, ekuilibri ndërkombëtar nuk do të ndryshohet dhe një rend i ri botëror i udhëhequr nga kinezët do të mbetet një ushtrim intelektual, ndërkohë që përshpejtimet e Xi në politikën e jashtme rrezikojnë të gjenerojnë trazira rajonale dhe paqëndrueshmëri të brendshme. Shekulli i Kinës sapo ka filluar, por mësimi i Ten Sia Ping tashmë duket i harruar.
